Hier dan het eerste bericht!

Heeej mensen!

Vanuit een internet cafetje met dikke airco in het super hete India, eindelijk ons eerste bericht.Gister gingen we het ook proberen maar helaas lag het internet eruit tot en met vanmorgen, heel vervelend.

Maar met ons gaat het super, we hebben het echt naar onze zin. De reis hier naar toe was lang maar is goed verlopen.

Laten we beginnen bij het begin. Eerst hadden we een tussenlanding in Dubai, daar hebben we een roadtrip gemaakt om heel de stad te zien. Onze gids heette Hamza en was een echte kletser, maar wel heel aardig. In Dubai was het 45 graden, en vanuit een vliegtuig en een vliegveld met airco, was de 45 graden echt een klap in je gezicht! De lens van claudia's camera besloeg spontaan. Dubai was opzich wel mooi, maar pure geldverspilling. Ze willen van alles het grootste hebben en het duurste. Zo hebben ze het grootste gebouw, de grootste fontein, duurste cocktail, grootste aquarium en de duurste hotellen (500 euro per nacht is het minimum, vind de gids het gek dat er weinig toeristen zijn! :S)

Toen door naar India, toen we aankwamen was het donker dus je zag niet heel veel van India zelf. Wel heel veel auto's die aan alle kanten aan het toeteren waren en aan het voordringen.We werden opgehaald door Raja en Father John Louis, twee leiders van projecten en vrienden van Annemieke. Onze tassen mochten boven op het dak en wij mochten in een oud vervallen busje (zonder airco), gelukkig konden alle ramen open! Een ding is duidelijk: auto rijden in India is echt een hel! Je mag elkaar aan alle kanten inhalen, scooters en moters halen je aan alle kanten in. Alles mag zolang je maar met je lichten knippert of toetert. Na deze helse rit, kwamen we rond 3 uur in de nacht van 24/25 juli aan.

We hebben de eerste dagen een beetje rustig aan gedaan en hebben we Pondicherry leren kennen. Het is echt een drukke stad, zelfs midden in de nacht lopen er nog mensen op straat. Zaterdag zijn we een beetje wezen shoppen en zijn we naar een rotsstrand aan de rand van de stad geweest, hier stond ook een beeld van Gandhi. Verder was het daar even lekker uitwaaien in de hete dagen. Het is hier rond de 40 graden en heel de dag zon, in de zon is het dus niet uit te houden.In de stad en op het strand heb je veel last van bedelaars, sommige raken je zelfs aan en willen echt niet weg gaan. Het is echt heel zielig om nee te zeggen terwijl je zelf zoveel geld hebt vergeleken met hun, maar je kan gewoon niet iedereen helpen.

Verder zijn we gisteren naar Boathouse geweest, dit is een speeltuin/park waar we met de boot naar een eilandje konden gaan. Dit was even heerlijk uitwaaien en een sprong in de zee nemen. De zee was wel erg ruw, waardoor je niet echt mocht zwemmen. Maar golven springen ging goed. Ook moesten we onze kleren aanhouden, dit vanwege de cultuur van India.

Het eten hier vind Rik echt lekker, Claudia is er iets minder van. Vandaag hadden we voor de lunch echt pittig eten. We hadden rijst met een sausje en kip. Als je hier kip krijgt dan is het met bot en al.

Vandaag hebben we afscheid genomen van de groep. De aankomende dagen zullen overdag met zijn tweeen zijn en in de avond en met ontbijt zullen Evi en Ninja ons gezelschap houden.

Wij verblijven op het moment dus het meest op Transit School en een beetje op Don Bosco Boy's Home. De kinderen zijn echt super enthousiast en trekken aan alle kanten aan je shirt. Een fotocamera vinden ze ook echt geweldig, vooral omdat ze de foto weer terug kunnen zien op de camera. Namen onthouden gaat ons moeilijk af, sommige namen zijn ook totaal niet uit te spreken. Maar dit komt nog wel, denken we. ;) Aankomende week zullen we ook veel meer met de kinderen bezig zijn.
Vandaag hebben we met de directeur van Transit School afgesproken dat we tijdens de computer en leeslessen groepjes kinderen krijgen waarmee wij activiteiten kunnen gaan doen. Maar daar horen we morgenvroeg meer over. Dadelijk om 16.00 is het speeltijd voor de kinderen, en daar moeten wij natuurlijk wel bij zijn!

Verder zijn de mensen hier ook super aardig, op dit moment gaan we het meeste om met Brother Joe en Brother Anton. Zij hebben leiding over de kinderen voor heel de dag, en ze geven ook les. Hun engels is eigenlijk verbazend goed, maar af en toe zijn er woorden die je totaal niet kan verstaan door hun accent. Wij worden door de kinderen ook Brother en Sister genoemd, kei schattig. :P

Alles is verder okee, geen zorgen over ziek zijn en dergelijke. Beide hebben nergens last van, tot nu toe. Het pittige eten begint nu pas echt.

Wij zullen proberen op dit project zo vaak mogelijk een berichtje achter te laten!

Poi Warreen!

ps: We hebben gereisd in een levensgevaarlijke Riksja, die mensen rijden echt lomp!